Zajadałam od zawsze, odkąd pamiętam... już w przedszkolu i w szkole podstawowej. Zajadałam na wszystkie możliwe sposoby i kombinacje. Głodzenie na przemian z rzucaniem się na jedzenie. Jedzenie w ukryciu. Zjadanie po dzieciach. Zjadanie słodyczy. Zjadanie węglowodanów. Zjadanie na zapas. Przerywanie czynności żeby się najeść, jedzenie z nudów, jedzenie z euforii, itd., itd. (...)
Będąc nastolatką, miałam potężne ciągi jedzeniowe, objadałam się pod wpływem zmiany nastroju, zachwianej samooceny, pod wpływem stresu. I nie ważne czy były to słodycze, czy słone jedzenie. Byle do oporu. Byle na zapas. Jadłam i czułam się fatalnie…psychicznie i fizycznie.
Tak swój list zaczęła Monika, kursantka "Emocji się nie je", która odpowiedziała na moją prośbę, a w zasadzie prośbę jednej z kursantek wiosnnej edycji, by posłuchać o historiach osób, które pokonały zajadanie mimo trudności.
Monika napisała też:
Zmiana zajęła mi około dwóch lat, ale teraz jest dobrze. (...)
Przyglądam się swoim emocjom, swoim uczuciom, swojemu ciału, swojemu głodowi.(...)
Nieustannie pracuję nad sobą i zaczęłam się kochać i lubić. Fajna jestem nawet! (...)
A na sam koniec napisała:
Bardzo bym chciała, żeby tak już było do końca moich dni. Czuję się lekko na brzuchu, mam dziewięć kilo mniej, a lat to z dziesięć. (...)
DZIĘKUJĘ, bo wiem, że nawet jeśli znowu upadnę to znam już wyjście i drogę i nie będę się poddawać.
Zapraszam Cię do nagrania, w którym czytam CAŁY list od Moniki.
Monika pisze o sobie, że zajadała emocje od zawsze, nawet w przedszkolu. I robiła to na wiele różnych sposobów i z wielu różnych powodów. Podobnie jak ciągle się odchudzała i tyła.
Dziś jednak mówi o sobie, że ten problem jest już za nią - jej życie jest wolne od zajadania.
Monika zgodziła się podzielić swoją historią, a dla mnie to wspaniały sposób, aby dodać nadziei wszystkim tym, którzy zajadają emocje od zawsze.
I Ty możesz odzyskać poczucie kontroli nad apetytem i spokój w temacie jedzenia. Mam nadzieję, że historia Moniki, będzie dla Ciebie inspiacją.
